Boekenweek aanrader - Marte Jacobs
Ik ben geen grote fan van Nederlandse boeken, dit is denk ik het enige boek (uit de Canon) dat ik enigszins zou aanraden.
Genre: psychologische roman
Tropes: jeugdvrienden, onbereikbare liefde
In de media/bibliotheek? Ja en Ja, ook te vinden bij mevrouw Van IJsseldijk:D
Trigger warnings: benoeming van zelfdoding, vreemdgaan, geen HEA (happy ever after)
Aantal pagina’s: 165 p.
Leeftijdscategorie: 15- 18 jaar
Leesbaar voor de lijst: Ja (3 punten)
Leesniveau: 4 vmbo/mavo, 3/4/5 havo, 3/4/5/6 vwo
Deel van een serie: nee
Waar gaat het boek over?
Toen Emile 16 was ging hij met zijn ouders naar een feestje. Hij ging daarna naar de duinen om een potje te voetballen. Tijdens het voetballen ontmoette hij Marte, zij was 9 jaar. Toen ze weer naar huis reden dacht hij veel aan Marte. Hij schreef een gedicht over haar genaamd: Pasgeboren girafje. In zijn examenjaar kwam hij haar weer tegen. Marte zat toen net in de eerste. Emile zat bij de schoolkrant, daar kwam zijn gedicht dan ook te staan. Na zijn examen zagen ze elkaar een hele tijd niet meer. Voor het eerst komt hij haar dan weer tegen in de bioscoop, waar Marte met haar vriendinnen is. Vanaf dat moment beginnen hun afspraakjes.
Ze wandelen vooral, in Amsterdam. Emile is ondertussen een dichter en is zijn weg aan het vinden in het leven. Marte probeert hetzelfde, zij zit middenin een moeilijk thuissituatie.
Het boek slaat vele stukken tijd over. Omdat het een reeks van flashbacks is. Maar uiteindelijk komt het er op neer dat de timing nooit goed voor hun is. Altijd weet het universum hun uit elkaar te drijven.
Totdat de tijd op is.
Wat vond ik van het boek?
Ik ben geen grote fan van Nederlandse boeken, dit is denk ik het enige boek (uit de Canon) dat ik enigszins zou aanraden.
Het enige waar ik echt moeite mee had in dit boek was het karakter van Emile. Niet heel aangenaam. Maar hoe selfcentered ik Emile dan ook vind, zijn wereld draait eigenlijk om haar (Marte). Hij benoemt zo vaak in zijn gedachtes hoe onbenullig ze eigenlijk is, hoe jong en kinderlijk. Maar zo ziet hij haar niet. Alles dat hij over Marte zegt is eigenlijk het tegenovergestelde van wat hij voor haar voelt.
En dat is heel verwarrend, want het zorgde ervoor dat ik hem eigenlijk het hele boek door een beetje haatte. Hij vertelt alles zo afstandelijk, en zijn emoties worden zo weinig benoemd. Pas in de laatste paar hoofdstukken begreep ik hem een beetje. Het boek is een soort ode aan haar, en dat maakt het alleen nog maar mooier. Anders dan hoe ik de meeste Nederlandse boeken ervaar, was dit boek niet zo bot en saai geschreven.
Het had wat meer emotie kunnen hebben, maar dat is iets dat ik persoonlijk waardeer. Over het algemeen is het een mooi boek.
Een beetje tragisch, en het heeft geen happy ending. Maar mooi nonetheless :)
PS: als je vragen hebt kun je via de schoolkrant insta altijd een berichtje sturen!
Geschreven door: Luna Boer
