Non-binair zijn op school
Eind schooljaar 2020-2021 kwam er voor mij een verandering. Al sinds ik klein ben identificeerde ik mij als een vrouw en heb daar nooit vraagtekens bij gezet. Zoals sommige transgender leerlingen en mensen echter zullen herkennen, bracht de puberteit daar verandering in. Ik kreeg vervelende gevoelens van genderdysforie. Zo voelde ik mij niet op mijn gemak in bepaalde jurken, en wilde ik op sommige momenten simpelweg helemaal geen vrouwelijk figuur meer hebben.
Besluit
‘Ben ik dan transgender?’ dook in mij op. ‘Ben ik een jongen in het lichaam van een vrouw?’ Het antwoord daarop was gelijk nee, ik voel mij geen man. Waar ik de ene dag vol trots in een strakke jurk met sieraden rond kan lopen, zou ik de volgende dag het liefst met een platte borstkas in overhemd rondstruinen. Na maanden in de knoop zitten met mezelf en mijn gevoelens heb ik een besluit genomen; ik ben uit de kast gekomen als non-binair en heb mijn naam veranderd naar Robin.
Onwetendheid
Non-binair zijn op school, het bespreekpunt van dit artikel. Voor het uit de kast komen op school heb ik veel angst gehad, maar door mijn voormalige coach ben ik zeer goed begeleid en ik ben sinds mijn naamverandering (bijna) geen problemen tegengekomen. Let op, bijna geen problemen.
Onder de docenten schijnt er namelijk veel onwetendheid te zijn naar de non-binaire genderidentiteit. Er is acceptatie, ik word met de juiste naam aangesproken en als ik had gewild was er ook met gym rekening met mij gehouden. Het zijn de kleine dingen, waar ik mij niet aan stoor, maar die me wel zijn opgevallen.
Het concept van man en vrouw zit in onze maatschappij gebakken. Er is onderscheid bij gym, er is onderscheid in de klas, er is onderscheid overal. Geloof me, ik ben hier niet om het extreemlinkse persoontje te zijn dat gaat klagen over de ‘Jongens en meiden’ omroep wanneer een les begint. En ik ben hier ook niet om een zielig verhaal te vertellen over hoe ik met jongedame wordt aangesproken. Maar zoals eerder vernoemd; het valt wel op.
Ondanks de acceptatie van vele docenten, word ik geregeld met zij en haar aangesproken, meisje, dame, en alle vrouwelijke termen. Als er twee groepen gemaakt worden, de jongens en de meisjes, word ik toch elke keer bij de vrouwen geplaatst. Er moet nog veel geleerd worden; educatie over genderneutrale voornaamwoorden, educatie over transgender zijn, educatie over genderexpressie, etc. We zijn er nog lang niet.
Oproep voor iedereen
Zie dit als een oproep: ben je leerling, leerkracht, ouder, hulpverlener, wie dan ook. Blijf leren, blijf ontdekken, en stel vragen. Een simpel begin voor de docenten zou kunnen zijn, dat ze zich gaan verdiepen in non-binaire voornaamwoorden. Of begin de les eens met: ‘Hallo iedereen, lieve leerlingen, etc.’ in plaats van ‘Dames en heren we gaan met de les beginnen.’
En nogmaals ben ik hier niet om te vertellen, over dat ik per se anders wil zijn dan de rest. Nee, geloof me, ik snap hoe lastig het is om de wereld anders te zien dan met alleen mannen en vrouwen. Daarbij is de Nederlandse taal nog niet ontwikkeld genoeg om non-binaire mensen genderneutraal aan te kunnen spreken. Er zijn echter naast de die/hun/hen voornaamwoorden, wel creatieve oplossingen. Denk aan: ‘Geachte lezer/luisteraar, beste mensen, hallo iedereen, etc.’ Een gebrek aan officiële termen is geen excuus om zomaar op te geven.
Mijn doel met dit artikel is het oproepen van een bewustzijn. Kijk verder dan de zwart-witte visie die onze maatschappij al eeuwen heeft. De wereld is zoveel kleurrijker dan alleen roze en blauw.
Geschreven door: Robin de Jong
