Schoolkrant

Eens in de vier jaar wordt het leven van iedereen, waar je ook woont, gekleurd in zwart-witte vijfhoeken: het wereldkampioenschap voetbal wordt publiekelijk betwist en uiteindelijk na een maand uitgereikt, met een publiek dat zelfs groter is dan de gehele bevolking van Amerika.

De competitie van 2022 heeft echter tot nogal wat controverses geleid die overal in het nieuws waren, net zo onvermijdelijk als de continu uitgezonden wedstrijden. Behalve dan dat deze schandalen lang niet zo deal-brekend bleken te zijn als de langverwachte gebeurtenis zelf, en zelfs ik merkte dat iedereen dezelfde reactie had toen ik ze vriendelijk vroeg waarom ze geen last hadden van al deze beschuldigingen: 

‘Kan me niet schelen, ik wil gewoon voetbal kijken!’. 

En dus heb ik, de begripvolle persoon die ik ben, de redenen opgesomd waarom het je wel zou moeten schelen, en je die tv voor eens en voor altijd uit zou moeten zetten. 

Niet waar de kinderen bij zijn… 

Dus ik hoor je spreken over deze afschuwelijke beschuldigingen, maar als ze echt zo erg zijn, vertel me dan wat ze inhouden? Blij dat je het vraagt. 

Laten we beginnen met de algemeenheden. Qatar ligt in Arabië, een deel van de wereld dat niet bepaald bekend staat om zijn brede acceptatie van 'aparte’ mensen. En dat is niet zomaar een vooroordeel, want het is geen geheim dat je in Qatar nog steeds levenslange gevangenisstraf kunt krijgen voor homoseksueel zijn. Zelfs een vermeende handen-vasthoud-actie kan je een paar mooie maanden in hechtenis opleveren om je acties te heroverwegen. Het is gewoon verraad om een ​​wereldbeker te organiseren in zo'n land. 

‘Ja, ik ben voor homorechten! We zijn een moderne wereld, waarin iedereen gelijk is en... Oh shit, de pauze is voorbij. Dennis, het begint weer!’.

De manier waarop we voetbal voorrang lijken te geven boven waar we al zo lang aan werken, een verwrongen intermezzo tussen de morele strijd die nog steeds gevoerd wordt, geeft alleen maar het idee dat de sluier van valse steun en vooruitgang wordt opgeheven. Dit is iets wat gemakkelijk zou kunnen resulteren in een nog verdere segregatie tussen LHBT'ers en iedereen die vroeger beweerde vóór gelijke rechten te zijn. Ik bedoel, begrijp me niet verkeerd, soms is er gewoon het ontstaan van aflaten en een bepaald persoon die een lijst met 95 klachten op de deuren van Gods huis hamert (scheiding van de katholieke kerk in 1517 voor degenen die hun huiswerk niet hebben gedaan), voor nodig om iets te veranderen. Maar ik denk niet dat iemand warm wordt van het idee van meer conflict dan er al is. 

En eerlijk, wat leren we onze kinderen hiermee? Onze mogelijk LHBT+ kinderen, om precies te zijn? Want ik moet zeggen, het geluid van gejuich en een mannelijke voice-over die elke beweging op het scherm analyseert dat door het huis echoot geeft je niet bepaald het idee dat je onvoorwaardelijk wordt ondersteund in wie je kiest om lief te hebben. Niet boven voetbal, tenminste. 

Misschien lijkt dit een drogreden, want de gastheren hebben verklaard dat alle fans en voetballers veilig zichzelf kunnen zijn tijdens hun bezoek, maar die tegenspraak stelpt als je je beseft dat dit in feite niet geldt voor de inwoners, die onbeschaamd zullen blijven worden vervolgd voor hun 'misdaden' nadat de beker is uitgereikt. En die mensen zullen we allemaal vergeten, ook al maakten we de week ervoor allemaal onze schema’s vrij om de wedstrijden daar te volgen. Net zoals wij plotseling niet meer zoveel geven om homorechten wanneer er voetbal is, beginnen de gastheren wel voor hen zorgen als de dierbare voetbaltraditie, ook wel bekend als 'geld' en 'roem', op het spel staat. Zeer plausibel, Qatar. 

Bloed zweet en tranen 

Om verder te gaan over de controversie van Qatar zelf: dit land heeft simpelweg niet de infrastructuur die nodig is om zo'n populair evenement te organiseren. Tenminste, dat deed het niet, totdat werd aangekondigd dat het WK van 2022 in het hart ervan zou worden gehouden (de omstandigheden waaronder dit gebeurde worden hier niet genoemd, anders eindigt dit artikel misschien nooit. Wacht, weet je wat, ik denk eigenlijk dat het vervat kan worden in een klein stukje tekst: omkoping). 

Qatar had geschikte verblijfplaatsen nodig voor al die hopelijk genereuze bezoekers, en vooral een arena. Hiervoor is niet alleen een hoop geld betaald, het heeft levens gekost. Het mensenleven van duizenden arbeidsmigranten die aan dit stadion werkten, eindigde omdat iemand geen ander land wilde kiezen, dat al voorzien was van deze diensten. Haha, en wij dachten dat slavernij gewoon iets uit de geschiedenisboeken was om met je hand te bedekken. 

De verblijfkampen waren onhygiënisch en stampvol mensen, en in combinatie met de gevaarlijke omstandigheden op de bouwplaats was het al genoeg voor meerdere mensen om zelfmoord te plegen na slechts een paar weken van daar te hebben gewerkt, ware het niet dat ze al waren overleden aan de reeks mysterieuze ongelukken daarvoor en erna. Angst was hier de dictator en meer dan 6000 mensen werden er een dodelijk slachtoffer van. Dus een klein advies: zorg ervoor dat je het bloed van je spijkerbroek wast nadat je op die versgebakken bankjes hebt gezeten, en kijk niet verbaasd op als je glimmende schoenen rood zijn na een ruige wedstrijd. 

Het is een zonde dat hier niet meer over is gesproken, en het is schandalig hoe weinig aandacht hiervoor is. Ik zie mensen wanhopig worden over een gemist doelpunt, maar hoeveel tranen heb je vergoten voor de arbeiders wier leven werd afgebroken omdat we zo egoïstisch waren om ons vermaak boven hen te verkiezen? Dit alleen zou genoeg moeten zijn voor iedereen om de hele traditie te boycotten, want hoe onbelangrijk ze ook zijn geweest voor jouw eigen leven, geen 90 minuten voetbal kan het leven van onschuldige mensen waard zijn. 

En het is waar dat de inherente schuld hier niet bij de spelers ligt, of bij jezelf die dit thuis leest en af en toe een ​​snelle blik werpt naar het tv-scherm aan je voeten. De echte schuld zal waarschijnlijk nooit worden gegeven, en dit hele portret doet me opeens denken aan een briljant citaat van Meneer Darwish: 

‘I don’t know who sold the homeland, but I saw who paid the price’ 

‘We hadden geen gras meer, je voetbalt maar in het zand!’ 

En tot slot, voor de diehard fans voor wie het bloed, zweet en tranen van de bouwers van het stadion niet genoeg waren, zouden die van de spelers het hem toch wel moeten doen. 

Topografisch feit: Qatar ligt in een woestijn.  

Zelfs in de koudste maanden is de temperatuur nog hoog genoeg om een ​​eitje op de motorkap van je Volvo te bakken. Nu duidelijk is hoe het komt dat de game hier wordt gehost, rijst een tweede vraag: waarom heeft niemand dit in vredesnaam tegengehouden?  
Ware het niet voor de geschonden mensenrechten en vermijdbare sterfgevallen, waarom dan niet eens voor die arme voetballers? Ondanks dat er geen duidelijke regels zijn over extreem weer voor voetbalwedstrijden, is het duidelijk dat sporten in dit soort hitte niet gezond is. Het kan een zonnesteek veroorzaken, of erger nog, als je in een dwaze bui vergeet jezelf te hydrateren. En, God verhoede het, deze temperaturen kunnen hoogstwaarschijnlijk de kwaliteit van het spel zelf beïnvloeden. Het valt niet te ontkennen dat iedereen liever buiten speelt in de koele zomerbries dan anderhalf uur lang rondjes te rennen in een sauna. Hoewel ze in deze condities kunnen spelen (en eerder hebben gespeeld), is het niet alleen nog steeds gevaarlijk, maar ik kan me ook voorstellen dat het niet de voorkeur heeft om al na 3 minuten te zweten als een otter. Geen flatterende foto, Ronaldo. 

En natuurlijk was er in de blauwe pagina's van deze arena geen enkel aspect dat zelfs de bereidheid aangaf om het hen een beetje gemakkelijker te maken. Geen van de middelen die waren uitgevonden om voetballers tegen de hitte te beschermen, bleek hier te werken, en het kwam allemaal neer op een louter advies om diep en gelijkmatig te ademen om niet flauw te vallen. Misschien hadden ze geen bouwvakkers meer tegen de tijd dat ze op dit punt van het bouwproces aankwamen. 

Conclusie

Het is overduidelijk dat alles en iedereen beter af was geweest als deze game ergens anders zou zijn gehost, behalve misschien de portemonnees van een paar hoge piefen. Niet voor de gelijkheid, dan voor de botten waarop het stadion is gebouwd, en als dat nog niet genoeg is wil je misschien wel rekening houden met je favoriete spelers zelf. Het is niet meer dan terecht, hoewel misschien een tikkeltje idealistisch, dat dit niet begraven zal worden met de mensen die stierven aan dit schandaal. We moeten wakker worden en beseffen dat dit inderdaad een zeer gevaarlijk spel is dat zo snel mogelijk moet worden gestopt. Het is prima als je van voetbal houdt, maar verder moet het niet gaan. Onze bereidheid om onze medeschepsels te beschermen zou groter moeten zijn dan onze nu schaamteloze conservativiteit tegenover tradities.

Als solidariteit en voetbal voor de verandering níet hand in hand gaan, zou je moeten weten welke kant je moet kiezen.  

Geschreven door Jamila Segerink